W słoneczny, jesienny (chociaż wietrzny dzień) uczniowie klasy II i IV wraz z wychowawczyniami p. Beatą Łabęcką i p. Renatą Sołtys wybrali się do Muzeum Wsi Kieleckiej w Tokarni. Kierując się powiedzeniem „Cudze chwalicie swego nie znacie”. Wychowawczynie postanowiły pokazać dzieciom jakie prace wykonywali ich pradziadkowie. Skansen w Tokarni jest takim miejscem, w którym można odnieść wrażenie, że czas się zatrzymał wiele lat temu. Wizyta w tym miejscu daje możliwość zrelaksowania się, bytowania z “tradycją”. Muzeum Wsi Kieleckiej w Tokarni jest stale rozwijanym i rozbudowywanym miejscem, które powstało 1976 roku, a zaczęło funkcjonować w 1977 roku. Nie jest to zwykłe muzeum, a sporych rozmiarów skansen, w którym spacerować możemy pośród obiektów z różnych stron naszego regionu.
Wyznaczony przewodnik ambitnie i z wielkim zaangażowaniem opowiadał o historii i organizacji muzeum, o trudach gromadzenia eksponatów i jak najpożyteczniejszym rozmieszczeniem ich na obszernym terenie skansenu, tworząc tematyczne sektory. Dzieci dowiedziały się jak żył i pracował aptekarz, lekarz i zwyczajny chłop oraz mieszczanin. Jak wyglądała i pracowała karczma, w co wyposażone były pomieszczenia dziedzica, jak wyglądały czworaki przeznaczone na mieszkania dla pracującej w majątku ludności, gdzie i w jaki sposób pozyskiwano mąkę w ilościach handlowych za pomocą wiatraka w przemyślny sposób zbudowanego. Na teranie muzeum zwiedziliśmy drewniany kościółek oryginalnie wyposażony i przygotowany do użytku sakralnego w sezonie letnim lub na szczególne okazje, najczęściej ślubne. Dużą atrakcją był dworek pełen ciekawych eksponatów, tworzących gabinet pana, pomieszczenia gospodarskie, sypialnie wytwornie wyposażone, miejsce dla dzieci, jadalnie i komnatę rezydentki, zwykle starszej, samotnej i dostojnej lecz niemajętnej dalekiej krewnej, czy nawet spoza rodziny, która swym udziałem w życiu rodzinnym wnosiła troskę o dzieci, czasem była to zarządzająca kuchnią lub gospodarstwem przydomowym.
Czas zwiedzania różnorodnych ciekawostek nieubłaganie się kończył i przewodnik przeprowadził grupę do zagrody z Gęślic, gdzie uczestnicy zapoznali się z pracami jakie wykonywali ich pradziadkowie, a także mogli własnoręcznie ich spróbować. Dzieci miesiły ciasto, prały za pomocą tary, wyrabiały masło, przędły, młóciły zboże, nosiły wodę ze studni, tkały. Zdaniem dzieci były to trudne, czasochłonne i ciężkie prace, pochłaniały dużo czasu. W nagrodę za duże zaangażowanie uczestnicy warsztatów mogli pobawić się zabawkami sprzed 100 lat. Na zakończenie każde z dzieci otrzymało CERTYFIKAT PRADZIADKA potwierdzający uczestnictwo w warsztatach. Wszyscy zgodnie postanowili wrócić tu po raz kolejny. Mimo wietrznej pogody humory i apetyt dopisywały. Dzieci z apetytem zjadły kanapki przygotowane przez rodziców. Dziękujemy p. Agnieszce Kulczykowskiej za pomoc i wsparcie w opiece nad dzieciakami z klasy 2.
mgr Beata Łabęcka
