Autorka sztuki Joanna Mueller w bardzo skrótowej formie pokazała, na czym polega odmienność w pojmowaniu rzeczywistości i reagowaniu na nią osób neuroróżnorodnych. Przesłanie sztuki, wygłoszone na końcu przez głównego bohatera Niko, było bardzo jasne: najważniejsze jest zrozumienie.
Spektakl miał bardzo oszczędną formę, by umożliwić osobom w spektrum wizytę w teatrze. Stąd minimalistyczna, nawiązująca do stylistyki lat 50. scenografia i spokojna muzyka z jednym bardzo delikatnym raperskim kawałkiem. Wszystko uporządkowane, przewidywalne z wyświetlanymi w głębi sceny napisami i głosem z offu opisującym akcję.
Spektakl był zaproszeniem kierowanym do tych wszystkich, którzy chcą rozumieć innych i są ciekawi świata w całej jego różnorodności.
Durdyń- Ozga